ARIEL SOTELO TABÁG

Ihahayag ko na kabanalan ang pagtitiis – tulad din ng pagkapako sa krus – sa klawsura ng magkakapatong na abito, sotana, at estola kung nagliliyab na ang daigdig… Maninikluhod pa rin kayo at mangingislap ang mga balintataw sa duguang rebulto – humalili siya sa inyong pagtangis nang takasan kayo ng ulirat sa taggutom na ipinagkaloob ng kaibaang kaanib ng mga uwak; parang ginintuang palayan ang tingkad ng pangakong mabubuhay ng masagana sa pagbaba niya sa kinasasadlakang krus – habang pinipiga ko ang inyong mga luha at pawis upang magkahalong dugo na aagos sa kaluluwang dayuhan sa alab ng lupa o habang minamasa ko ang mga mumog at ipa na sinaid ninyo sa mga tapayan upang ostiya na ipapalamon sa mga bathala na patron ng pamahalaan. Dito sa pulpito, ipapaliwanag ko ang mga pangitain ng mga mapupulang hapon na sumusunog sa pangako ng bahaghari: nalalapit na ang pagkampay ng puting kalapati na ang pakpak ay gintong kayamanan ng lahi. Patototohanan ko na ang kuwaresma ay panahon ng pagtit

Sa lahat ng nasulat, mamahalin ko lamang ang isinulat ng tao sa pamamagitan ng kanyang dugo. – Friedrich Wilhelm Nietszche Baliw ako sa akala nila kung sasayaw ako sa mga kalsada, magtatadek ako sa pagdating ng mga diyos ng pagsasalu-salo, ang mga guro ng nararapat na pagsasalu-salo; wika ng ating lakambini: wala nang ililimos na mumog sa mga pulubi sapagkat nahimbing na sa kaloob ng mga ebanghelistang butyog, ang nagsulat sa kanilang gutom sa leksiyonaryo ng mga banal; inihayag sa mga bundok at parang at lambak ang pinagsaluhang pighati at sa pagdedebosyon nila sa katawan at dugo: sila ang mga banal sapagkat sawa na silang siyasatin ang halakhak ng kaibaan, ang bathala ng taggutom. Baliw ako, ayon sa kanila, kung iipunin ko ang dugo, ililimbag ko sa pader ang aking pangalan sapagkat pag-agos ng pawis, luha o dugo ang kabayanihan; kinapon ako nang gagapiin ko na sana ang mga kaaway ng pagdarahop, tinalian ang ilong ko ng dolyar at gasolina at nagprusisyon ako sa kanilang palad. Baliw a

Kinukuyog ng pangamba ang aking bumbunan: mananahang katulad ng pagkakalibing ng mga kalyo sa aking mga palad. Tuwing pinagmamasdan ko ang paghamon ng gusali sa maitim na langit, kumikirot ang dulo ng daliring pinarusahan ng martilyo; mahapdi ang paang nilapastangan ng maso; naghihimagsik ang braso’t balikat na nakipagtunggali sa semento’t graba. Habang labas-masok ang mga kumikinang na sapatos, magugunita ang pilit na pagsubo ng kaning pinalasa ng asin sapagkat nilamon na ng maleta pati kamatis at tinapa. Sa pagtingala ko ay lulusubin ng kilabot ang dibdib: ang pagbagsak ng katawan ay kasabay ng inplasyon ng aming paghinga, gutay-gutay na bago pa man lumapag sa alikabok. Kahit umiyak ang langit, di na matitinag ang gusali. Uuwing pasan ang balikat; giniginaw ang sikmura; nagsusumigaw ang punit na bulsa. Sisiyasatin ko ang bawat hakbang, baka sakaling makatisod ng barya.